رویکردهای معماری پایدار | در عصر مدرن تأمین رفاه
جامعه سرلوحه توسعه بود، امّا با مطرح شدن مباحث مربوط
به رابطه میان انسان، محیط زیست و توسعه در دهه ۱۹۷۱ ،
مفهوم توسعه پایدار مورد توجه جدی قرار گرفت. با فعالیت های
علمی دانشگاه ها و متخصصان علوم انسانی در کنار کمیسیون
جهانیِ محیط زیست و توسعه سازمان ملل در سال ۱۹۸۷
،اصولی برای توسعه پایدار تعیین گردید. امّا ورود رسمیِ
مفاهیم توسعه پایدار به مسائل روز جهان در سال ۱۹۹۲ در
کنفرانس محیط زیست و توسعه ریودوژانیرو اتفاق افتاد.
شهرنشینی به عنوان یکی از چهار رکن اصلیِ دنیای کنونی،
باعث شده تا مباحث میان رشته ای مختلفی در شهرسازی
برای نیل به توسعه پایدار مدنظر قرار گیرد
(امروزه شهرها به عنوان متن مناسبی جهت تحقق
سیاست های توسعه پایدار در نظر گرفته می شود)،
که مهم ترین آنها اقتصاد، محیط زیست و جامعه است.
البته معماری با رویکرد پایداری نیز از مؤلفه های پایداری
شهر است که در متن آن از مفاهیم مشترکی تبعیت می نماید.
محیط زیست، اقلیمِ زیستی و تغییرات آن، کاهش مصرف
انرژی، ساختمان سبز و مسائل بوم شناختی از مهمترین
عوامل تأثیرگذار در شکل گیری رویکردهای معماری پایدار
در لایه های گوناگون فرایند طراحی،
فرایند ساخت و تولید مصالح می باشند.
مفهوم معماری پایدار در ادامه گزارش گروهالم برانتلَند
در سال ۱۹۸۷ بروز می نماید و عمدتاً بر دو اصل
تکیه دارد؛ گروهی که به طراحی ساختمان بر اساس ارتباط
و تأثیر آن بر محیط زیست توجه داشته و گروه دیگری که
به کاهش مصرف انرژی در ساختمان اشاره دارد. بررسی
جریان های گوناگون طراحی پایدار معماری و معماریِ پایدار
جهت دستیابی به دستورالعمل های راهبردیِ اقتصادی، اجتماعی
و محیط زیستی پایدار، نیازمند شناخت مفاهیم پایداری
و مطالعه تجربیات اجرائی چهار دهه اخیر است. آنچه در
مورد اصول و روش های معماری پایدار می توان مطالعه
کرد عمدتاً در نشریات علمی و قوانین ساختمانی کشورهای
پیشرو (آلمان، آمریکا، کانادا، دانمارک و..) در این
زمینه و تجربه های عملی آن ها قابل بررسی است .
بعد از کشاورزی ساختمان دومین صنعت بزرگ در
دنیا است. آلودگی ناشی از سرمایش و گرمایش ساختمان ها
و ساخت مصالح ساختمانی از آلودگی ماشین ها فراتر
می رود و سرچشمه های تمام شونده را به سرعت مصرف
می کند. سخن از پایداری در معماری را می توان
به تصور طراحی ساخت وسازهای آینده تعبیر کرد.
آن هم نه تنها بر پایداری فیزیکی ساختمان بلکه با پایداری
و حفظ این سیاره و منابع آن. بر این اساس می توان پایداری
را بر پایه الگویی تصور کرد که در آن مواد و مصالح و
منابع در دسترس بیش از هدر دادن یا نادیده گرفته شدن
با کارایی بیشتر به کار گرفته شوند و به عبارتی بر قابلیت
ساختمان برای تلفیق عوامل محیطی و جوی و تبدیل آنها
به صورت کیفیت های فضایی و آسایش و فرم تمرکز کرد.
برای تلفیق عوامل محیطی و جوی و تبدیل آنها به صورت
کیفیت های فضایی و آسایش و فرم تمرکز کرد.
معماری پایدار و فناوری پیشرفته بیان و ابراز دستاوردهای
علمی و فنی همواره از وظایف توسعه معماری مدرن بوده
است و مدرنیست های اولیه به فناوری به مثابه نیرویی که
تغییر را موجب میشوند توجه می کردند که درگذر زمان
دارای جنبه ای انتقادی گردیده و در مواردی منجر به خلق
فضاهای خنثی انعطاف پذیر و بی مصرف شده است