طراحی معماری | آنچه همواره مورد اهمیت بوده ایجاد فضایی
مناسب برای حضور انسان است که در ادوار مختلف با
اندیشه های متفاوت شکل های مختلفی به خود دیده است.
در دنیای معاصر بهره گیری از پتانسیل های بافت های
تاریخی اهمیت یافته است تا با حفظ آن ها هویت؛ فرهنگ
و سنت مردم هر شهر نیز به حیات خود ادامه دهد. در این
میان معماری میان افزا مطرح می شود، بناهای جدیدی
که در میان بافت های تاریخی طراحی می شوند نیازمند
یک سری اصول و قواعد هستند تا ضمن حفظ یکپارچگی
به تقویت حیات آن ها نیز کمک کند. بافتهای شهری
محصول تألیفی بسیار قاعده مند از دانه هاست که در
پرتو نظام های مختلف، گاه پیچیده و پنهان صورت
می گیرد. پیچیدگی و پنهان بودن آن را شاید بتوان
ازآن جهت دانست که خود این نظامات، تبلور دیدگاه ها،
اندیشه ها، اعتقادات، فرهنگ ها و عوالم ذهنی مردم
هر دوره و پدیدآورندگان آثار معماری و شهرسازی هستند.
معماران از آن لحاظ که دانه های ی سازنده ی بافت را پدید
می آورند نقش سنگینی به عهده دارند. کیفیات بافت
و فضاهای شهری، بسیارمتأثر از معماری دانه هاست
و نمی توان کیفیات شهر را حتی در ذهن نیز منتزع از دانه ها تصور نمود.
لذا در بافت های تاریخی که دارای زمینه و متنی قوی
به لحاظ کیفیات معماری هستند، لازم است اصول و
معیارهایی برای ساخت وساز های جدید تدوین گردد
که متضمن حفظ انسجام و در عین حال، بسترساز نوعی
تداوم در بافت گردند. برای طراحی ساختمان های
جدید رویکردهای مختلفی طی دهه های اخیر ارائه
گردیده است؛ به عنوان مثال می توان باه طراحی به
صورت همگون و موافق با زمینهی معماری یا طراحی
عینی گذشته در بافت قدیمی برای بناهای جدید و یا
اساتفاده از فرم های کاملاجدید برای دگرگون کردن و
بهبود بخشیدن ویژگی های بصری ساختمان های
موجود بهره گرفت. نظریه ی “معماری زمینه گرا”
مبتنی بر هر یک از این راهکارها و یا راهی میانه،
رضایت بخش است، مشروط به این که با مهارت انجام گیرد.
در هرشرایطی اگر به جای سبک های تقلیدی و یا نوآوری های
افراطی، روابط بصری مستحکم و روشنی به وجود
آمده باشد، مایه ی آزردگی بصری نخواهد بود.
توسعه میان افزا در ساده ترین شکل خود توسعه یا
توسعه مجدد زمینی است که خالی مانده یا متروك است
یا درنتیجه مراحل توسعه بدون استفاده مانده و یا دارای
کاربری ناسازگار با کاربری های زمیناه است. به عبارت
دیگر توسعه میان افزای شهری، توسعه در قطعاتی
است که در طی دوران توساعه پیوسته شهر، از
فرایند توسعه به دورافتاده و به زیر توسعه نرفته اند.