معماری وپایداری درمسکن | در معماري نيز پايداري مطرح است
و در حال حاضر از موضوعات مهم اين رشته
محسوب مي شود. وارد آوردن كمترين تخريب
به محيط زيست، توجه به گوناگوني زيستي،
كاهش آلودگي و ضايعات در محيط طبيعي،
كاهش گازهاي گلخانه اي(مانند گازكربنيك و گاز متان)
در جو زمين، استفاده از انرژي هاي پاك و
تجديد شونده، كاهش زباله و بازيافت آن،
كاهش مصرف آب، استفاده از تجهيزات برقي
و مكانيكي پربازده، استفاده از مصالح بومي
و قابل بازيافت، توجه به سلامت جسمي و
ذهني افراد جامعه از نظر اقتصادي، اجتماعي
و فرهنگي و حفظ و يا باز زنده سازي بافت هاي
تاريخي از جمله مواردي است كه مورد توجه
معماري پايدار است. فناوري امروز ساخت و ساز
بشر به گونه اي است كه بيشترين استفاده از
منابع كره زمين صورت مي گيرد و بيشترين ضايعات
و آلودگي به محيط زيست بازگردانده مي شود.
اين نوع فناوري فناوري ساخت از منظر توسعه
پايدار قابل قبول نيست و بايد كاملا دگرگون شود.
كاهش تخريب، كاهش مصرف، استفاده مجدد
و بازيافت از لغات كليدي توسعه پايدار و همچنين
معماري پايدار هستند. در معماري پايدار سعي
بر اين است كه در سه مرحله احداث، سكونت
و تخريب بنا، مسايل محيط زيستي رعايت شود.
در مرحله ساخت از مصالح بومي و طبيعي
استفاده شود. به عنوان مثال سنگ در كوه، آجر
در بيابان و چوب در جنگل از جمله مصالح مناسب
از منظر پايداري براي ساخت و ساز هستند.
دليل آن اين است كه پروسه كارخانه اي اين
مواد براي تبديل شدن به مصالح ساختماني
اندك است و براي حمل اين مصالح به كارگاه
ساختماني هزينه و انرژي زيادي مصرف نمي شود.
در مرحله سكونت سعي بر اين است كه نياز ب
ه انرژي به حداقل برسد و از انرژي هاي پاك و
تجديد شونده مانند انرژي آفتاب، باد و بيو گاز
بجاي انرژي هاي فسيلي استفاده شود. انرژي
فسيلي پايان پذير و آلوده كننده محيط زيست است.
بنابراين در معماري پايدار استفاده از انرژي فسيلي
تا حد ممكن پرهيز مي شود. يكي از مشكلات قرن
حاضر، محدود بودن منابع آب شيرين و نياز روزافزون
بشر به آن است. لذا اين ماده حياتي بايد. به صورت
صحيح و آگاهانه و با حداقل اسراف مورد استفاده
قرار گيرد. بدين جهت ابتدا با استفاده از تجهيزات
فني جديد، مصرف آن مي بايست كاهش يابد.
استفاده از آب باران و آب چاه و ذخيره و تصفيه آن
در محل مورد تاكيد معماري پايدار است. همچنين
استاده مجدد از آب مصرف شده براي آبياري
باغچه ها و يا شستشوي محوطه ها توصيه مي شود.
بدين ترتيب ميزان مصرف، تصفيه و لوله كشي
آب شهري كاهش مي يابد. كاهش و استفاده
مجدد از زباله خانگي يا به عبارتي تفكيك زباله
در مبدا و دفن بهداشتي آن به صورتي كه
كمترين ضايعات محيطي را ايجاد كند از ديگر
مواردي است كه در معماري پايدار مورد توجه
است. امروزه در كشورهاي غربي و تا حدودي
در كشور ما، موادي مانند كاغذ، مقوا، شيشه،
پلاستيك و فلزات در مبدا از زباله جدا شده و
هر يك از مواد فوق به كارخانه مربوطه براي تبديل
به مواد براي محصولات جديد فرستاده مي شود.
زباله باقيمانده نيز به كارخانه زباله سوز براي تهيه
حرارت و برق ارسال مي شود. خاكستر باقيمانده
از زباله كه فاقد شيرابه سمي است نيز دفن مي گردد.
در مرحله تخريب ساختمان سعي بر اين است
كه مصالح ساختماني از قبيل آجر، سنگ
و يا تيرآهن مورد استفاده مجدد قرار گيرد.